Κοινή Ανακοίνωση : Μ.Κ.Ο. – κατ’ όνομα ή κατ’ ουσία;

Τον τελευταίο καιρό τα ΜΜΕ έχουν ξεσηκώσει την κοινή γνώμη κατά των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων με αφορμή το σκάνδαλο του «Διεθνούς Κέντρου Αποναρκοθέτησης», τη «λίστα Κουτρουμάνη» και διάφορες άλλες περιπτώσεις κατάχρησης δημόσιου χρήματος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα όσα γνωστοποιήθηκαν για αυτές τις δήθεν ΜΚΟ απαιτεί γρήγορη και απόλυτη διαλεύκανση.

Αυτή η γενική εκστρατεία, ωστόσο, κατά των ΜΚΟ αποτελεί αδικία για τον ρόλο και το έργο που επιτελούν οι ΜΚΟ στη χώρα μας και για τους εξής λόγους:

Πρώτον, γιατί εκτιμάται ότι υπάρχει μεγάλος πενταψήφιος αριθμός ΜΚΟ στην Ελλάδα και δεν είναι σωστό να δυσφημίζονται όλες συλλήβδην.

Δεύτερον, γιατί πολλές από αυτές, μικρές και μεγάλες, επιτελούν πολύτιμο έργο που έχει αναγνωρισθεί από την κοινωνία και επιβραβευθεί τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο.

Τρίτον, γιατί οι τωρινές καταγγελίες, αφορούν αποκλειστικά ΜΚΟ που έχουν λάβει ανεξέλεγκτα οικονομική ενίσχυση από το Κράτος.

Ποια λοιπόν ήταν η μορφή αυτής της συνεργασίας ; Με τι όρους και προϋποθέσεις, με ποιες διαδικασίες ελέγχου, αποφασίζονταν οι επιδοτήσεις αυτές; Τώρα λοιπόν ανακαλύπτονται, τυχαία, μερικές από τις ατασθαλίες και τις καταχρήσεις; Πρόκειται για έλλειψη σοβαρότητας.

Οι δημόσιες αρχές οφείλουν να επιβάλλουν ως βασική προϋπόθεση για οποιαδήποτε εκταμίευση κοινοτικών πόρων ή χρημάτων του φορολογούμενου πολίτη, την τήρηση κανόνων και ελέγχων όπως αυτών της «Διεθνούς Χάρτας Λογοδοσίας των ΜΚΟ» ή άλλων παρεμφερών που πολλές ΜΚΟ ήδη οικειοθελώς εφαρμόζουν.

Αυτή η Χάρτα, που έχει ήδη επίσημα προ ετών υπογραφεί – και μάλιστα σε επίσημη δημόσια εκδήλωση – από διάφορες ΜΚΟ που δρουν στην Ελλάδα, προβλέπει τον έλεγχο λειτουργίας τους σύμφωνα με τις αρχές της Διεθνούς Χάρτας Αυτοδέσμευσης, Κοινωνικής Ευθύνης και Λογοδοσίας των ΜΚΟ και ελέγχονται για τις δραστηριότητες και την οικονομική τους διαχείριση από ανεξάρτητους εξωτερικούς ελεγκτές και πιστοποιούνται από ανεξάρτητο φορέα επαλήθευσης.

Γιατί λοιπόν το Δημόσιο, όταν χορηγεί χρηματικές ενισχύσεις σε ΜΚΟ, να μην επιβάλλει τέτοιους ή παρόμοιους όρους;

Αλλά μήπως η τωρινή γενικευμένη αγανάκτηση για τις καταχρήσεις θα μπορούσε να αποτελέσει ευκαιρία και αφορμή για την περιφρούρηση του μεγάλου υγιούς μέρους της κοινωνίας πολιτών;

Και μήπως επιβάλλεται η ίδια η κοινωνία μας να προβάλλει τέτοια απαίτηση στις πολιτικές μας δυνάμεις;