Θυμάμαι σαν σε όνειρο να τρέχουμε μαζί με τους παιδικούς μας φίλους στα βότσαλα και την καυτή άμμο, σε δαντελωτά ακρογιάλια, να πλατσουρίζουμε στα γαλαζοπράσινα νερά κάτω από τον ήλιο, ώρες ατελείωτης ξεγνοιασιάς που μας έμοιαζαν μόλις για λίγα λεπτά.
Το κυνηγητό ανάμεσα στις λεμονιές, το άνθος τους που σαν σε ιεροτελεστία μαζεύαμε με την γιαγιά, που με μεγάλη αγάπη το έφτιαχνε γλυκό του κουταλιού.
Το γιατρό από την Αμερική, που τυχαία πέρναγε έξω από το περιβόλι του παππού και στάθηκε απορροφημένος να κοιτάει με θαυμασμό.
Την γιαγιά που δεν έχασε την ευκαιρία, αφού τον προσκάλεσε να τον τρατάρει ένα από τα αγαπημένα της γλυκά που έφτιαχνε με τα χέρια της, να του δείξει τα μάτια μου που ήταν κατακόκκινα από την επιπεφυκίτιδα, και να τον ρωτήσει «τι να κάνω γιατρέ μ` αυτό το παιδί» και εκείνος με πάρα πολύ απλό τρόπο να της απαντά «μα εσείς έχετε το καλύτερο γιατρικό μέσα στα χέρια σας» «στύψε λίγο λεμόνι και βάλε μία σταγόνα στο κάθε μάτι του, μπορεί να νοιώσει ότι του ρίχνουν λάβα μες το μάτι, αλλά σε λίγο θα αισθανθεί ανακούφιση και τα μάτια του θα γίνουν μια χαρά».
Θυμάμαι τον κυρ Αντώνη τον ψαρά, τον φίλο του παππού, που μας έπαιρνε μες το καΐκι να πάμε να καλάρουμε, την κακαβιά που έφτιαχνε να φάμε μέχρι να σηκώσουμε τα δίχτυα που είχαμε ρίξει και τα ψάρια που έστελνε στην γιαγιά μου, διαλέγοντας στο ξεψάρισμα τα καλύτερα για την φαμίλια του φίλου του και την κυρ Αντριάνα άλλοτε να τηγανίζει και άλλοτε να τα ψήνει προτρέποντάς μας να μην αφήσουμε τίποτα μες το πιάτο, γιατί διαφορετικά δεν θα συναντούσαμε ποτέ την πεντάμορφη του παραμυθιού. Θυμάμαι το πατητήρι του παππού, που μετά τον τρύγο πατούσαμε τα σταφύλια και το κρασί που με υπερηφάνεια ο παππούς πρόσφερε στους φίλους του.
Τα χοιροσφάγια, που μαζεύονταν οι γειτόνοι σαν σε μεγάλη γιορτή, τις φρουτάλιες,τα λουκάνικα,τη γλίνα και τις λούζες, Ένα βιολί και ένα λαούτο, τον μπάλο, τον συρτό και τον μαγικό τρόπο να διασκεδάζουν αυθεντικά οι άνθρωποι. Θυμάμαι το τέλος του καλοκαιριού και την επιστροφή στην Αθήνα, το σχολείο που ξεκίναγε και σιγά σιγά μάς προσγείωνε άλλοτε ομαλά και άλλοτε ανώμαλα στην πραγματικότητα και την προσμονή πότε θα έρθουν τα Χριστούγεννα, πότε το Πάσχα, για να φτάσουμε πάλι σε αυτό που περιμέναμε με τόση λαχτάρα, να κλείσουν τα σχολεία να πάμε στο νησί.
Και σιγά σιγά περνώντας τα χρόνια οι υποχρεώσεις στο σχολείο έγιναν περισσότερες και μετά το σχολείο ήρθαν οι δουλειές και η στυγνή πραγματικότητα και τελικά όλο και λιγότερος χρόνος διακοπών και ξεγνοιασιάς.
Το καΐκι του κυρ Αντώνη, οι μικρές ψαρόβαρκες που τραβώντας κουπί κάναμε βαρκάδα στα καταγάλανα νερά με τους φίλους μας, το ίχνος των νησιών του Αιγαίου και η λαχτάρα μας να τα γνωρίσουμε από κοντά, ήταν από ότι φαίνεται βαθιά ριζωμένα στην καρδιά μας.
Μετά ανακαλύψαμε τα φουσκωτά και το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Κάθε φορά που πηγαίναμε σε ένα νησί του Αρχιπελάγους κατά την διάρκεια του καλοκαιριού, είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε από κοντά τους νησιώτες και να περάσουμε μαζί τους όμορφες στιγμές, γεμάτες από γλέντια,χαρά και διασκέδαση.
Εκείνο που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ και που κατά πως φαίνεται έμεινε βαθιά χαραγμένο στην καρδιά μας, ήταν μια τυχαία επίσκεψη με άσχημες καιρικές συνθήκες τον Μάιο του 1995 σε νησιά του Αιγαίου. Ξαφνικά σαν να μην ήταν τα νησιά αυτά που γνωρίζαμε. Δεν έσφυζαν από κόσμο, δεν άκουγες τραγούδια, δεν ήταν όλες οι ταβέρνες ανοιχτές, δεν ερχόντουσαν τα βαπόρια στην ώρα τους, δεν έφευγαν τα ψάρια από το νησί, δεν ήρθε ο δάσκαλος και ο γιατρός. Ερημιά παντού, μοναξιά που έβλεπες στα μάτια των ανθρώπων, αφοπλιστικά χαμόγελα που πίσω τους κρύβονταν ποικίλες ανάγκες και πολλά προβλήματα επιβίωσης. Και η σκληρή πραγματικότητα που αντίκριζες βλέποντας τα πρόσωπα των ανθρώπων που έχουν την δύναμη να μετατρέπουν την μοναξιά και την απομόνωση σε δημιουργικότητα. Αυτή ήταν η αρχή ενός υπέροχου ταξιδιού με πρωτόγνωρες εμπειρίες και πολλές συγκινήσεις.
Η στενοχώρια, ο θυμός, η λύπη,η αγανάκτηση για την άνιση μεταχείριση που βίωναν οι νησιώτες με την επιλογή τους να τιμούν τον τόπο τους, παράλληλα με τα συναισθήματα αλληλεγγύης που νοιώσαμε για τους ακρίτες συμπολίτες μας, που επιμένουν να κρατάνε ζωντανούς αυτούς τους υψίστης εθνικής σημασίας άγιους βράχους, μας δέσμευσαν να αφιερώσουμε την δράση μας στα μικρά και ακριτικά νησιά του αρχιπελάγους της πατρίδας μας και ιδιαίτερα σε αυτούς που τα κατοικούν. Έχοντας βαθιά πεποίθηση πως όταν αγαπάμε κάτι, πραγματικά ξεπερνιούνται όλα τα εμπόδια, βάλαμε στοίχημα με τον εαυτό μας να αποδείξουμε ότι όταν οι άνθρωποι δρουν συλλογικά με γνώμονα το κοινωνικό όφελος, οι αποστάσεις και η εδαφική ασυνέχεια είναι αδιάφορες, τα προβλήματα επιλύονται αποτελεσματικότερα, οι ανθρώπινες σχέσεις γίνονται πιο σταθερές και ειλικρινείς, οι κοινωνίες των πολιτών πιο ισχυρές και λειτουργικές.
Οι επισκέψεις σε δεκάδες νησιά από το βόρειο Αιγαίο, μέχρι το Καστελόριζο, και την Κύπρο,
Η ναυπήγηση του «ΜΗΝΑ»,που είναι το πρώτο σκάφος προληπτικής ιατρικής,διάσωσης και μεταφοράς ασθενών,
Τα γήπεδα ποδοσφαίρου 5Χ5,
Οι παιδικές χαρές,
Τα κλειστά γυμναστήρια,
Οι παραστάσεις θεάτρου σκιών, Οι μουσικές συναυλίες,
Ο εμπλουτισμός με μουσικά όργανα μιας φιλαρμονικής ορχήστρας,
Ο εξοπλισμός ενός κέντρου πληροφορικής,
Η ανέγερση ενός μνημείου για να θυμόμαστε την Σοφία Μπεφόν και τους άλλους πεσόντες του ελικοπτέρου του ΕΚΑΒ,
Η προσφορά σε εκπαιδευτικό, παιδαγωγικό, ψυχαγωγικό και αθλητικό υλικό σε όλες τις βαθμίδες των σχολείων,
Οι προληπτικές ιατρικές εξετάσεις που πραγματοποιήθηκαν και οι αιματολογικές και βιοχημικές εξετάσεις στις οποίες υποβλήθηκαν χιλιάδες νησιώτες και ότι άλλο μας ζητήθηκε και εμείς προσπαθήσαμε να ανταποκριθούμε, από το ξεκίνημα αυτού του εγχειρήματος μέχρι και σήμερα ποτέ δεν μας έκαναν να φανταστούμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε το ρου των πραγμάτων, ούτε και να υποκαταστήσουμε κανέναν, αλλά μας επέτρεψε να ελπίζουμε ότι υπάρχουν αλτρουιστές έλληνες σε όλο τον κόσμο με παρόμοιες ευαισθησίες, έτοιμοι να αναλάβουν ή να στηρίξουν τέτοιου είδους πρωτοβουλίες.
Όμως, το έργο της ΟΑ αποκτά ιδιαίτερη σημασία και αξία, καθώς η Ομάδα λειτουργεί αμιγώς εθελοντικά, μέσα από την αυτοδιάθεση του καθενός από μας και το πνεύμα συλλογικότητας που την διέπει. Η αγάπη των ελλήνων για τους ακρίτες, το έμπρακτο ενδιαφέρον και η μεγάλη εμπιστοσύνη που δείχνουν στην ομάδα, ανοίγει ρότα στα φουσκωτά μας, για να επιτελέσουν την αποστολή της και δίνει δύναμη και ελπίδα σε εμάς για να συνεχίσουμε το έργο της.
Μέσα από την δράση της ΟΑ, έχουμε την δυνατότητα να είμαστε κοινωνικά ενεργοί, ανταλλάσσοντας έμπρακτα συναισθήματα αλληλεγγύης, αδελφοσύνης και αγάπης με συνανθρώπους μας που βρίσκονται πέρα από τα όρια του στενού οικογενειακού μας κύκλου και μας βοηθά να αναπτύσσουμε σχέσεις εμπιστοσύνης, αμοιβαιότητας και συλλογικής λειτουργίας, χωρίς να περιμένουμε τα πάντα από το κράτος, ανακαλύπτοντας και εμπεδώνοντας τις κοινωνικές αρετές που συμβάλλουν στην προσωπική μας ολοκλήρωση. Η δύναμη που αντλούμε από την προσφορά στον συνάνθρωπο και την αγάπη όλων αυτών που στηρίζουν το έργο μας, σε συνδυασμό με τις ανάγκες ζωτικής σημασίας, μας φέρνουν μπροστά σε νέες προκλήσεις και γι` αυτό ανοίγουμε μια καινούρια σελίδα στα δρώμενα της ΟΑ.
Η κινητή μονάδα μαστογραφίας που τόσο μεγάλη ανάγκη έχουν οι συνάνθρωποί μας όταν στην Ελλάδα μία στις 12 γυναίκες έχει την πιθανότητα να αναπτύξει καρκίνο του μαστού κατά την διάρκεια της ζωής της.
Η εγκατάσταση αφαλατωτών που αποτελεί έργο υψίστης σημασίας για τα μικρά και ακριτικά νησιά, γιατί κάθε χρόνο εκτιμάται ότι μεταφέρονται 1.5εκ. κυβικά νερού με συνολικό κόστος 13εκ. euro, ενώ η αφαλάτωση θα έπρεπε να εξετάζεται ως η μόνη βιώσιμη λύση που θα μπορούσε να υποκαταστήσει την μεταφορά νερού στα άνυδρα νησιά, εξασφαλίζοντας υψηλής ποιότητας νερό και να μειώσει το κόστος τουλάχιστον στο μισό η και το 1/ 3 του κόστους μεταφοράς με υδροφόρα πλοία, είναι δύο πολύ σημαντικά έργα που θα επιδιώξουμε να υλοποιήσουμε με την βοήθεια και την συστράτευση όλων αυτών που στέκονται αρωγοί στις προσπάθειές μας.
Κλείνοντας και με την ελπίδα ότι δεν σας κούρασα, θα ήθελα να τονίσω ότι δεν είναι σωστό να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να παρασύρονται από την λαίλαπα της κινδυνολογίας, ούτε ταιριάζουν σε εμάς τους Έλληνες, έννοιες όπως η απομόνωση, η έλλειψη σεβασμού και η ανύπαρκτη επικοινωνία με τον συνάνθρωπό μας. Επιτέλους επιβάλλεται να αντιληφθούμε ότι τώρα είναι περισσότερο αναγκαίο από κάθε άλλη φορά, να κοιτάμε τον άλλο στα μάτια, να σταθούμε δίπλα του και να αγωνιστούμε για αυτά τα πολύ απλά πράγματα, που όσο παράξενο και αν ακούγεται εκεί μόνο μπορεί κανείς να βρει την ανάταση της ψυχής και την ευτυχία
Σας ευχαριστώ πολύ.
