Είμαστε μια συντροφιά από φίλους συνταξιδιώτες. Η αγάπη μας για την θάλασσα και το κοινό ενδιαφέρον για τα φουσκωτά σκάφη, μας έδωσαν την ευκαιρία να περιπλεύσουμε το μεγαλύτερο μήκος της Ελληνικής ακτογραμμής και να επισκεφθούμε τα περισσότερα νησιά μας. Οι κοινές μας εμπειρίες και ανησυχίες, μας έδωσαν την δυνατότητα να γνωρίσουμε από κοντά τα πολλά προβλήματα των μικρών και ακριτικών νησιών του Αιγαίου Πελάγους.

Σ’ αυτά τα νησιά, σ’ αυτούς τους άγιους τόπους, αποφασίσαμε να προσφέρουμε τη βοήθεια μας όσο συχνότερα και περισσότερο μπορούμε.

Στο τέλη Απριλίου του ’95 … εκείνη η βόλτα της παλιάς παρέας, στα μικρά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, έμελλε να είναι διαφορετική από τις προηγούμενες. Τίποτα δεν έμοιαζε ίδιο μ’ αυτό που είχαμε δει τόσες φορές.

Τα λιμάνια μισοάδεια, οι δρόμοι έρημοι, τα μαγαζάκια της παραλίας κλειστά, χωρίς την βουή και την κίνηση των παραθεριστών … Είχε φουρτούνα, απαγορευτικό!

Το καράβι δεν ήρθε και μαζί μ’ αυτό και ο δάσκαλος!!!

Δεν έφυγαν και τα ψάρια …

και η ετοιμόγεννη για την πόλη!

και ο αγροτικός με τη γριά μαμή τι θα κάνουν; Ό,τι μπορούν!

Ο θεός να βάλει το χέρι του !!!

Τα λιγοστά παιδιά που απέμειναν στον αυλόγυρο του σχολείου,

μην έχοντας τι άλλο να κάνουν το ‘ριξαν στο παιχνίδι ….

Όχι όμως για πολύ.

Οι πρώτες σταγόνες έπεσαν.

Μια γυναίκα βγήκε στο παραθύρι. Φώναξε δυο ονόματα.

Σιγά σιγά οι πιτσιρικάδες σκόρπισαν, η βροχή δυνάμωνε,

τα τζαμιλίκια στα πορτοπαράθυρα έκλειναν.

Μόνο το καφενείο της πλατείας γέμισε με μιας.

Εκεί χωθήκαμε και εμείς.

Κάτσαμε ένα γύρο. Κάποιος ντόπιος φώναξε στον καφετζή:

Κέρνα τα παιδιά!

Ήπιαμε τσάι καυτό, με μέλι ντόπιο θυμαρίσιο.

Κι ακούσαμε ιστορίες για τις δουλειές που λιγοστεύουν.

Τις καλάδες που μένουν στα ψυγεία,

την έλλειψη των γιατρών,

το λιμάνι που δεν φτιάχνεται εικοσιπέντε χρόνια τώρα,

τα καράβια που τις περισσότερες φορές δεν έρχονται…

Κοιταχτήκαμε στα μάτια. Είχαμε πάρει την απόφαση.

Έπρεπε να ενεργοποιηθούμε, να προσπαθήσουμε, να βοηθήσουμε.

Παντού. Όπου και όπως μπορούμε.

Γυρίσαμε πολλά νησιά εκείνο τον Απρίλη του ’95.

Θέλαμε να τα δούμε, να τα γνωρίσουμε ξανά. Από την αρχή. Με άλλο μάτι. Σε άλλη εποχή.

Θέλαμε να ζήσουμε την ερημιά τους, την μοναξιά τους, τις ταλαιπωρίες τους αλλά και την επίμονη θέλησή τους και τον αγώνα τους να μείνουν εκεί στον τόπο τους, να ζήσουν και να προκόψουν μαζί του.

Στο τελείωμα εκείνου του ταξιδιού γεννήθηκε η ΟΜΑΔΑ ΑΙΓΑΙΟΥ.